Ik had het vorige 2 blogs over vermijden van confrontaties. Over hoe ermee te stoppen, over de culturele invloed en de valkuilen, die we gebruiken om in ons hoekje te blijven zitten.
Daarnaast zijn er nog diepere overtuigingen, die een blokkade kunnen zijn om uit het hoekje te geraken.
Vermijdingsgedrag, ken je dat? We hebben het allemaal wel eens, als we een lastige dag of periode hebben, dat we sommige ‘lastige’ dingen uitstellen. Een lastig telefoontje, een eerder lastig klusje. Iets moeten aanschaffen, waar je niet goed weet hoe eraan te beginnen. Een vriendin laten weten dat je in deze vriendschap iets mist, of iets graag anders zou willen. Neen zeggen tegen iemand die je iets vraagt. Neen zeggen tegen een aanbod.
Maar sommige mensen hebben het heel erg : ze lopen mijlenver rond om maar geen confrontatie te hoeven aangaan. Wanneer spreken we van een confrontatie?
In de vorige blogpost ging het over de ander lastig vallen, of steun vragen aan je omgeving. Hoe ga jij om met mensen die jou lastig komen vallen, of die steun komen halen?
Als je een gever bent, dan kan het eerst al helpen om te bekijken of dit heel vaak gebeurt en wie dan naar jou toe komt.
Als cliënten het emotioneel moeilijk hebben, vraag ik vaker of ze hierbij steun kunnen vragen en krijgen van hun omgeving. Van familieleden, vrienden, een partner.
Heel vaak hoor ik dan : ik wil mensen niet lastig vallen. Ik antwoord dan: ‘mensen zijn er om lastig gevallen te worden’.
Ongeveer 20 % van de bevolking is HSP. Dit betekent dat jij als HSP behoort tot een minderheid. Hoe ga je hiermee om?
Vaak komen cliënten in mijn praktijk vertellen dat ze het lastig vinden om te behoren tot een minderheid. Je hebt last van een geluid dat de anderen niet gehoord hebben, je voelt in de ondertoon van iemand een emotie die niemand anders gevoeld heeft. Soms ruiken we zelfs letterlijk geuren die anderen niet waarnemen. Je voelt je af en toe alleen of eenzaam, in elk geval anders dan de anderen. Dit doet je de vraag stellen: ben ik ‘normaal’? Mankeert er iets aan mij?
Bij hoogsensitieve personen zijn er wel eens mensen, die erg gevend zijn. Ze zijn erg gericht op de behoeften van de ander. Ze voelen vaak goed aan wat anderen nodig hebben, zijn vaak attent, herinneren zich dat je een voorkeur hebt voor koffie met melk, en dat je geen vlees eet. Ze denken aan je verjaardag en je kan ze bellen als je een luisterend oor nodig hebt. Het gevaar bestaat dat ze te veel gaan geven.
Soms vragen mensen me waarom het zo vaak gaat over zelfzorg bij HSP’s. Inderdaad, een zeer goede vraag.
Als hoogsensitieve persoon verwerk je alle prikkels op een diepgaand niveau. Dat maakt dat je er meer informatie uithaalt dan een niet-HSP. Het maakt ook dat je vlugger aan het niveau zit dat het genoeg is.
Velen onder jullie zijn nu de eindejaarsfeesten aan het organiseren en voorbereiden, menu’s aan het bedenken en boodschappenlijsten aan het maken. Ik hoor vele verschillende versies, sommige heel beperkt, sommige heel creatief, sommige zo strikt volgens de regels dat het fanatiek is, anderen volgen de regels dan meer naar de geest vd wet en minder naar de letter.
Voor vele hoogsensitieve personen zijn de eindejaarsfeesten sowieso al niet gemakkelijk of niet persé leuk. Ik hoor al jaren veel frustratie bij cliënten : te veel, te groot, te lang, decadent, onecht, verplichtingen, te opgefokt.
Een paar weken geleden ging het in een blogpost over polariteiten, die overeenkomen met de dramadriehoek. Nu wil ik het even hebben over innerlijke polariteiten, wit en zwart. En waar deze corona-tijden ons uitnodigen om deze te overstijgen en wie weet, wel in beide richtingen te groeien.
In een overleg-gesprek met een andere hulpverlener gaf ik aan dat de cliënt waarover het ging helemaal nog niet toe was aan werkhervatting. Hij is nl. nog maar pas uit zijn depressie aan het komen. Wat zou opnieuw gaan werken in deze fase kunnen opleveren , behalve een mislukervaring?