In crisistijd kunnen oude kwetsuren opnieuw naar boven komen. Dit zowel op de gekende manieren (ik voel me eenzaam, ik val in een put bij technische werkloosheid, ik voel met niet gezien door vrienden, partner, etc, etc,..) alsook soms op nieuwe manieren, die je voordien nog niet meemaakte.
Lisa is een jonge vrouw die zelfstandig woont en ook erg zelfstandig is. Toch blijft ze zich eindeloos inzetten tov haar gezin van herkomst. Ze zorgt emotioneel voor haar moeder, haar broer en draagt eigenlijk het gezinssysteem nog steeds. Toen ze nog bij haar ouders woonde ging ze nog verder. Vaak krijgt ze een afwijzing van haar broer, en toch blijft haar inzet bijna ‘eindeloos’. Hoe vaak ze het deksel ook op haar neus krijgt, ze blijft gaan voor het contact, de verbinding, de relatie.
Linda is een hoogsensitieve vrouw die sinds 9 maanden in therapie komt vanwege een burnout. Hoewel zij attent is en ook gericht op de behoeften van anderen, vertoonde zij onlangs behoorlijk grensoverschrijdend gedrag. Toen we in een sessie dieper keken naar dit gegeven, kwamen we tot de vaststelling dat Linda met deze persoon in een symbiotische relatie zit. In een symbiose is het nl. heel moeilijk, zoniet onmogelijk om goed grenzen te voelen. Zowel jouw eigen grenzen als die van de ander. Dit is heel logisch, als je de vorige nieuwsbrief las, waarin ik uitlegde wat symbiose is, dan snap je het vanzelf. In een echte symbiose zijn er geen grenzen. Waar begint de moeder en waar stopt het kind in een zwangerschap?
Jan kwam langs voor de 4de sessie. Waar het vorige keren vooral ging over zijn werkcontext, kwam nu zijn relatie aan bod. De relatie had al wat waters doorzwommen. Kort vermeldde hij zijn jeugd, waar veel belading op zat.
Jan voelde zich niet tevreden in zijn relatie. Hij ervaarde zijn partner als te weinig zorgzaam, als te egoïstisch. Bij een verder doorvragen over zijn jeugd, bleek er een grote emotionele verwaarlozing te zijn geweest. Jan werd emotioneel aan zijn lot overgelaten en miste vooral moederlijke aandacht en zorg.
Gisteren zag ik een nieuwe cliënte. Deze mevrouw, laten we haar Fran noemen, gaf aan bij de evaluatie, dat ze blij was antwoorden te krijgen, die niet uit een boekje kwamen. Ik ervaarde dit echt als een compliment, want doorleefdheid en authenticiteit zijn belangrijke waarden voor mij. Uiteraard is het in een praktijk voor psychotherapie nogal vanzelfsprekend dat mensen hulp “op maat” krijgen en geen standaard protocol.
Zoals je wellicht al weet, en misschien wel zelf ondervonden hebt, ben je als hoogsensitieve persoon meer vatbaar voor jeugdkwetsuur. Elaine Aron deed onderzoek, waaruit blijkt dat HSP’s die een goede jeugd hadden, gemiddeld even gelukkig of ongelukkig waren later als volwassene. Echter : HSP’s die in hun jeugd gekwetst waren, zijn gemiddeld ongelukkiger dan niet-HSP’s die iets gelijkaardigs hadden meegemaakt. De sporen van de kwetsuur zijn dus dieper en vragen meer tijd om geheeld te geraken.
Onze persoonlijkheid bestaat uit verschillende sub-persoonlijkheden. Een ervan is ons innerlijk kind.
Mensen die jeugdkwetsuren hebben, hebben vaak een groot deel van hun innerlijk kind afgescheiden, weggestopt. Daar zit nl. de pijn, het verdriet, de moeilijke emoties. Als je echter de emoties wegduwt, duw je tegelijk ook andere kind-kwaliteiten weg: je creativiteit, je spontaniteit en een groot deel van je levensenergie, je capaciteit om te genieten.
Lies kwam voor een eerste gesprek en stormde mijn praktijk binnen, ze riep uit ‘wat gezellig hier’ en nam nog net niet de leiding over het gesprek. Bij het verkennen van haar vraag, kwamen we bij een oude gebeurtenis, die nog niet verwerkt is. Lies besefte dat hier nog een kwetsuur opzit, alleen zag ze niet dat deze kwetsuur haar weghoudt van haar kwetsbaarheid en in hardheid doet gaan. Van hieruit gaat ze nogal rap oordelen, wat haar hier en daar wrevel en conflict oplevert. Op het einde van het gesprek gaf ze aan dat ze behoorlijk angstig was voor dit gesprek.