Deze coronacrisis heeft ons allen teruggeworpen op oude overlevingspatronen op velerlei vlakken . Bij overleving, evenals bij oorlog, gaan mensen vaker in polariteiten zitten: je bent voor of tegen, je kiest wit of zwart. En bovendien, als je niet voor wit kiest, kies je zwart, er is geen tussenweg toegelaten.
De laatste jaren zie ik meer en meer cliënten met burnout en werkgerelateerde depressies. Een steeds terugkerend item bij deze mensen is begrenzen of het ontbreken ervan. Ze gaan over hun grenzen en vaak heel ver. Ze verwachten ontzettend veel van zichzelf en vaak toch niet van de ander.
Onlangs vertelde een cliënte me hoe blij ze was dat ze nu inzicht had in de dramadriehoek. Ze volgde deze trainingsdag vorig jaar. Ze ziet nu zoveel duidelijker wanneer ze geneigd is om er in te gaan, en dan te veel verantwoordelijkheid op te nemen op haar werk. Zo was ze in het straatje geraakt waar mensen er gaan op rekenen dat jij het wel oplost, zal voorbereiden, de bestelling zal doen, die telefoon opnemen,…
Hoogsensitieve personen zijn erg gevoelig voor wat er leeft bij anderen. Dat is je wellicht bekend. Dit betekent echter ook dat hoogsensitieve kinderen extra gevoelig zijn voor alles wat er gebeurt in hun gezin van herkomst en voor de verwachtingen die hun ouders hebben tov hen. Uitgesproken of niet –uitgesproken verwachtingen.
Allereerst is het belangrijk om te ontdekken of je zelf in almacht en onmacht zit. Dan is het aan jou om te kiezen: wil ik hierin blijven of wil ik naar mijn kracht gaan? Waarschijnlijk zeg je vlug: ja, natuurlijk wil ik in mijn kracht gaan staan. Denk toch nog maar eens na: ben je er zeker van? Want je zal ook verlies hebben: je dient dan zelf helemaal verantwoordelijk te worden voor je leven. Dat kan best wel confronterend zijn. Je hebt het stuur zelf in handen en als je op de verkeerde weg bent, kan je niet meer zeggen dat “het je overkwam”. Of dat het de tijdsgeest is, of dat het de schuld is van de ander(en).
Nancy is hoogsensitief. Ze groeide op in een gezin met een warme , maar overbelaste moeder. De vader werkte veel en was weinig aanwezig in het gezin. De moeder stond constant onder stress om haar gezin en de zorg voor haar kinderen draaiende te houden. Nancy voelde als oudste en hoogsensitief kind aan dat het eigenlijk te veel was voor de moeder en probeerde haar te ontlasten door taken in het huishouden op te nemen. Ze was amper 14 toen ze in schoolvakanties kookte ze voor het gezin, zorgde voor was en strijk. Haar zus en broer, die niet hoogsensitief waren, werden groter en Nancy verplichtte hen om ook te helpen. Dit leidde tot ruzies tussen haar en broer en zus. Deze stapten naar de moeder die hen gelijk gaf, neen, zij had hen niet opgedragen om deze klusjes te doen. Nancy blijft achter met een gevoel van machteloosheid en eenzaamheid.