Onlangs vertelde een cliënte me hoe blij ze was dat ze nu inzicht had in de dramadriehoek. Ze volgde deze trainingsdag vorig jaar. Ze ziet nu zoveel duidelijker wanneer ze geneigd is om er in te gaan, en dan te veel verantwoordelijkheid op te nemen op haar werk. Zo was ze in het straatje geraakt waar mensen er gaan op rekenen dat jij het wel oplost, zal voorbereiden, de bestelling zal doen, die telefoon opnemen,…
“Ik zie nu vrij duidelijk wat mijn verantwoordelijkheid is en wat niet. Ik kan gemakkelijker laten liggen wat niet bij mij hoort. Net hierdoor ben ik beter in staat om vanuit mildheid en liefde mijn werk te doen.”
Iemand anders gaf aan dat de term dramadriehoek haar vrienden afschrikt. Ja, dat neem ik wel aan. Het is een zeer juiste term, want door er in te blijven, creeër je juist drama in je leven. Je doet te veel en daardoor verwacht je te veel (redderspositie in de driehoek), bent vervolgens te veel teleurgesteld en te veel kwaad (vervolgerspositie) en nadien te veel machteloos (slachtofferpositie). Dit veroorzaakt een boel conflicten, die zich ofwel innerlijk kunnen afspelen, ofwel uiterlijk. Of beide, dat kan ook. In elk geval, in de dramadriehoek krijg je veel kwaadheid, frustratie, machteloosheid, almacht en onmacht. Wil je dit? Ik niet.
Uit de dramadriehoek stappen betekent winnen in efficiëntie, winnen aan tijd, winnen aan helderheid en duidelijkheid in al je relaties. Je geraakt van veel drama vanaf, je leert er gewoon uit te blijven, vandaar dat de titel klopt.
Toen ik mijn eerste stappen zette uit de dramadriehoek was ik ongeveer 28. Ik werkte in de sociale sector, en nam veel verantwoordelijkheid over van mijn cliënten. Doordat ik mijn eerste burnout kreeg, kwam ik tot het inzicht dat ik grenzen overschreed: mijn grenzen, de grenzen van het “contract” met de cliënten, de grenzen van de tijd. Door uit de redderspositie te stappen, veranderde er wonderbaarlijk veel. Waar voordien mijn cliënten bij allerlei crisissituaties belden en ik dan vervolgens in mijn auto stapte om deze crisis te gaan “oplossen”, gebeurde dit ineens bijna niet meer. Ik had niets gecommuniceerd met deze mensen over de verandering, ik was niet (nog niet) veranderd van werkomgeving. Alleen, ik had het niet meer nodig dat cliënten me zo nodig hadden. Uiteraard ging dit gepaard met veel werk aan mezelf qua persoonlijke ontwikkeling. Het was wel het inzicht in de dramadriehoek die mijn hefboom was.
Zeker voor hoogsensitieve personen, wij die al zo gemakkelijk emoties, stemmingen aanvoelen bij anderen, wij kunnen maar duurzaam in zorg werken als we deze driehoek achter ons laten.