Wat is het?
Er is een verband tussen hoogsensitiviteit en alleengeboren tweeling, hoewel nog niet alle aspecten duidelijk zijn.
Wat is een alleengeboren tweeling? Ongeveer 10% van de zwangerschappen beginnen als tweeling of meerling in de moederschoot. Een of meerdere foetussen sterven in een vroeg stadium van de zwangerschap. Soms heeft de zwangere vrouw een bloeding, vaak ook niet. Meestal weet ze niet dat ze een kindje verloren heeft. Voor het kind dat blijft is het verlies van het broertje of zusje een trauma. Het is ondertussen duidelijk dat de prenatale periode ontzettend belangrijk is voor de psychologische ontwikkeling. Het verlies van een tweelinghelft heeft dus gevolgen :
- Je komt als alleengeboren tweeling in dit leven met een trauma, dus jouw stress-systeem is al aangetast van bij de geboorte.
- Alleengeboren tweelingen zijn veelal HSP. Ze voelen dus zeer veel aan, en zich afschermen tov anderen is niet vanzelfsprekend.
- Je gaat vaak onbewust zoeken naar je verloren zusje of broertje. Dit kan zich uiten op allerlei terreinen: van werk tot persoonlijke ontwikkeling … Hoe lang (en mogelijk zinvol) de zoektocht ook is, het brengt je niet helemaal wat je nodig hebt.
- Je voelsprieten zijn heel erg gericht op de ander, je zoekt als het ware naar de ander.
- In relaties is er een neiging om te versmelten of juist om de afstand te bewaren.
- Velen hebben een onbewust schuldgevoel, waardoor ze zichzelf saboteren. Ze gaan er (onbewust) voor zorgen dat ze niet het leven krijgen, dat ze wel wensen.
- Alleengeboren tweelingen hebben vaak heel sterke polariteiten in zichzelf : ze zijn bijvoorbeeld tegelijk erg ordelijk en slordig. Mannen hebben vaak een sterk ontwikkelde vrouwelijke kant, en vrouwen een sterk ontwikkeld mannelijk deel.
- Er is vaak een occupatie met de dood : velen kennen het verlangen naar de dood. Tegelijk is er vaak veel angst voor de dood, voor dode mensen of dieren.
- Het gevoel alleen te zijn, niet gemakkelijk aansluiting te vinden bij anderen komt heel vaak voor.
- Ook mensen die al wisten dat ze hun tweeling verloren hadden, hebben meestal toch geen weet van de gevolgen hiervan op hun ontwikkeling.
Ik zelf ontdekte pas 6 jaar geleden dat ik een alleengeboren tweeling ben. Het voelde uiteindelijk als aankomen bij mijn bron. Het heeft me geholpen heel veel patronen te begrijpen waar ik al lang aan gewerkt had. Toch had ik nog een specifieke heling nodig. Ik begrijp mezelf nu uiteraard beter en vooral : ik accepteer mezelf veel meer en zie mezelf (nog) liever. Ik kan met veel meer mildheid kijken naar mijn hele lange weg van zoeken naar mezelf en mijn plek in het leven. En vanuit deze mildheid komt er weer een diepere laag van heling,…
Hoe kun je weten of je het bent?
Het slechte nieuws is : er bestaat geen ‘wetenschappelijke methode’ om het te onderzoeken. Tenzij je erg jong bent en de arts van jouw moeder nog echo’s heeft.
Het positieve nieuws is: je kan het wel degelijk onderzoeken. Alleen dien je hiervoor het pad van de intuïtie te bewandelen. Of je dit pad al kent of ook niet, dit is een uitnodiging jouw intuïtie (verder) te ontwikkelen.
Vooreerst, wat doet mij dit thema aanbrengen bij een cliënt?
- Ook hier speelt mijn intuïtie een grote rol natuurlijk.
- Er is sprake van vroeg trauma en er zijn geen aanwijzingen hiervoor in de jeugd, ook niet na verder onderzoek. Of er zijn wel aanwijzingen in de jeugd, maar het trauma gaat toch nog dieper.
- Er is een grote zelfsabotage, onbewust uiteraard. Dit kan zich situeren op verschillende vlakken : op geld verdienen en besteden, op zinvol werk doen, op je eigen passie volgen, op relatievlak.
- De cliënt heeft een afsplitsing die vaak terug komt op vele vlakken. Op de gas en de rem gaan staan tegelijk.
- Hypo of hyper, te veel of te weinig. Te rap of te traag. Te vroeg of te laat.
- En natuurlijk, het gaat over de combinatie van verschillende elementen. Vele kenmerken kunnen evengoed het gevolg zijn van gebeurtenissen in de jeugd.
Als een cliënt open staat voor het gegeven dat hij mogelijk een prenataal trauma meemaakte, mogelijk een alleengeboren tweeling was, dan gaan we verder op pad om dit te onderzoeken.
- Meestal stel ik cliënten voor een boek te lezen over alleengeboren tweelingen. Ik beveel ‘Het drama in de moederschoot’ van Alfred en Bettina Austermann aan als eerste. Laat de inhoud resoneren op jouw diepere emoties, intuïtie en herinneringen. Het gaat dus niet over herkennen, maar over ‘hervoelen’. Dit kan jij dus zeker doen.
- Ik laat cliënten kijken naar bepaalde beelden van tweelingen, die mijn praktijk ‘versieren’. Sommige mensen worden direct geraakt. Anderen ook niet. Je kan gerust beelden zoeken op internet over ongeboren tweelingen. Voel goed of het je raakt of niet.
- Sommige alleengeboren tweelingen herinneren zich het paradijs van samen –zijn, deze kunnen het gemakkelijker terug vinden in zichzelf. Herken je dit bij jezelf? Kan je het diep van binnen voelen?
- Bij deze mensen ga ik werken met een geleide fantasie, waarbij ze teruggaan naar de moederschoot. Soms komen ze dan bij een beeld, een gevoel, een ervaring. En bij emoties. Wees voorzichtig om zelf te experimenteren met geleide fantasie, er kunnen emoties losgemaakt worden.
- Met kinesiologie kunnen we verder ontdekken wat er precies bij jou is geweest, hoe jouw leven precies begonnen is. Kinesiologie is een spiertest waarbij jouw spier, door kracht of zwakte te tonen, de communicatie met je onderbewuste mogelijk maakt.
Als er een vermoeden is dat je een alleengeboren tweeling kan zijn, dan is een opstelling een waardevolle manier om nog meer bevestiging geven. Of om te beginnen aan de heling.
Heling
Het helingsproces van een alleengeboren tweeling of andere prenatale trauma’s vraagt uiteraard behoedzaamheid, zorg, professionaliteit en liefde.
Als je ontdekt dat jij dit meegemaakt hebt, dan dien je goed te voelen wat je nodig hebt. Heb je mensen in je omgeving met wie je dit kan delen? Of voel je je nog meer alleen omdat ‘niemand’ jou begrijpt? Heb je professionele hulp nodig? Of wil je eerst gewoon delen met een lotgenoot? Geef jezelf, gun jezelf het goede, daarmee doorbreek je al een oud patroon.
Een helingsproces van vroeg trauma verloopt in verschillende stadia:
- Bewustzijn en ontdekking. Hierbij kunnen boeken een hulpmiddel zijn. Zie het lijstje onderaan. De bevestiging en erkenning van een buitenstaander is soms nodig om het voor jezelf als echt te aanvaarden. Dit kan een andere alleengeboren tweeling zijn of een professional die bekend is met dit thema.
- Voelen en ervaren. Voor enkelingen is het weten genoeg om het te plaatsen en mogelijke obstakels in beweging te brengen. Dit zijn eerder uitzonderingen. De meeste mensen hebben iets meer nodig. Visualisaties, tekenen en boetseren of andere creatieve technieken zijn erg helpend om je onderbewuste inhoud naar boven te brengen. Voor andere mensen is schrijven dan weer geschikt. Ook muziek helpt mensen toegang te vinden tot de onderbewuste emotionele inhoud.
- Je kan een symbool voor je verloren tweelinghelft een tijdje bij je dragen of op een opvallende plek in je huis zetten.
- In mijn praktijk werk ik met de meeste van deze methoden en ook met lichaamswerk. Vertrekkend van wat zich aandient in het lichaam van de cliënt komen we bij een volgende laag met diepere ademhaling, rebirthing, of met dynamische massage. Bij deze vorm van massage wordt je bewogen, gewiegd en gerold. Dit kan helpen om bij diepe ontspanning te komen en ook bij diepere lagen en dieper emoties in jezelf.
- En uiteraard : opstellingen: om te voelen en ervaren, om te helen. Om uit de verstrikking met de verloren tweelinghelft te komen. Om een nieuwe plek in te nemen.
- Acceptatie van wat er is. Er komt een moment dat je aanvaardt dat je een specifieke start gemaakt hebt in dit leven. Je kan beginnen zien wat dit voor voordelen oplevert. Misschien zie je ondertussen wat je te bieden hebt aan deze wereld, juist hierdoor.
- Je gaat je eigen plek innemen, gunt jezelf meer een meer een goed leven. En je kiest voor het leven vanuit jouw eigen plek, vanuit jouw eigen energie.
Boeken:
- ‘Het drama in de moederschoot’, Alfred en Bettina Austermann
- ‘De verloren tweelinghelft’, Alfred en Bettina Austermann (alleengeboren tweelingen vertellen)
- ‘Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen’ Aranka Reeuwijk-Willems