Dat deze blogpost een dag later komt dan gewoonlijk, daarin toon ik me even als rolmodel aan jullie. Normaal verschijnen mijn nieuwsbrieven op maandag om 20u. Toen ik zaterdag begon aan mijn schrijfproces, had ik toch ineens een writers block. Ideeën genoeg, die heb ik zelfs in overvloed. Maar het kwam niet tot een tekst. Na een paar pogingen, heb ik dan beslist om mezelf vrij te geven, wetende dat mijn nieuwsbrief een dag later zou verschijnen dan anders. Want het volgende moment dat ik kon schrijven was vandaag, ik wou nl. zondag en maandag bij mijn vader en zijn vriendin gaan aan zee en daar samen vaderdag vieren. Dat laatste hebben we dubbel gedaan en ik heb er deugd aan gehad.
Nu voel ik nog duidelijker hoe belangrijk het is om mild te zijn voor jezelf. En ik weet ook dat het een erg lange weg was om op dit punt te komen. Het lukt nu ineens wel om deze brief te schrijven, en ik heb ineens een actueel thema, die ook voor jullie interessant kan zijn.
Hoogsensitieve personen leggen vaak de lat erg hoog voor zichzelf en hebben vaak last van perfectionisme. Dat herken ik van vroeger (en soms nog een klein beetje nu). Als het niet lukt om deze hoge normen te halen, dan komen we in een innerlijke strijd terecht, die erg lastig is en zeer veel energie kost. Vechten met jezelf is het meest lastige gevecht dat er is. Bovendien kom je in een dialoog terecht waarbij je jezelf opjaagt. Het werkt contraproductief, want dan lukt het meestal helemaal niet meer. Maar je blijft wel vechten. En veelal kom je in een negatieve spiraal terecht. Deze eindigt bij : geen resultaat en een zeer negatief zelfbeeld. Daar wil je niet zijn, op dat punt.
Wat kun je doen om dit te keren? Het is een proces, zoals zovele dingen. Uiteraard helpt het om je lat op haalbare hoogte te leggen. Met de lastige vraag : wat is een haalbare hoogte? Namelijk veel mensen beseffen niet dat ze veel doen, veel geven, of dat hun werk van een hoge kwaliteit is. Onlangs vertelde H. me over een etentje dat ze gaf voor vrienden. ‘Ik heb het simpel gehouden’ zei ze. Ik ken haar al even, dus vroeg ik wat ze gemaakt had. Alleen al de aperitiefhapjes waren min. 1u werk en aan de volledige menu begin ik zelfs niet. Toch was het in haar beleving ‘simpel’.
Perfectionisme heeft dezelfde valkuil: velen zijn het zo erg, dat ze het niet beseffen. En ze verwarren perfect zijn met perfectionistisch zijn. Ze vinden altijd nog een punt of puntkomma, die er had moeten staan, en dus zijn ze niet perfect en dus niet perfectionistisch, in hun beleving. Ook al haal je de perfectie niet , of niet in jouw ogen , je kan beste wel perfectionistisch zijn.
De eerste stappen op weg naar mildheid kunnen dus al zijn:
- Vraag feedback aan je omgeving: leg jij de lat te hoog voor jezelf?
- Vraag feedback aan je omgeving: ben jij perfectionistisch? Op welke terreinen vooral?
Als je in kaart gebracht hebt hoe het zit, maak dan een afspraak met jezelf. Op welk vlak ga je de lat lager leggen en op welk terrein neem je met minder afwerking genoegen? Ga stap voor stap, zodat je een duurzaam proces gaat. Vraag je omgeving om je helpen hierbij.
Natuurlijk, dit zijn nogal hardnekkige patronen, dus dit vraagt ook even om er anders mee om te gaan. Dit kan wel een eerste stap zijn. Veel succes ermee!
Verder : mildheid voor jezelf kan maar echt als je jezelf graag ziet. Daarover meer in de volgende blogpost.
Ondertussen is het een cliché geworden: corona komt ons (onder andere,….) bewustzijn brengen. Dit loopt niet steeds over rozen, dat spreekt voor zich. Ik zie heel zware confrontaties bij mensen. Koppels, die na 43 jaar samen, eindelijk de moed opbrengen om wat niet goed is, te bespreken. Patronen die ineens op zijn. Dynamieken die er langzaam in geslopen zijn, tonen zich ineens, in een shock. Ineens zie je hoe toxisch een bepaalde relatie of situatie blijkt te zijn. En er gebeurt iets, waardoor het tot een breuk komt.