Lies groeide op als enig kind bij gescheiden ouders. Ze werd nogal gebruikt als boksbal door beide ouders. Zeer onveilig en oncomfortabel. Daarnaast was haar moeder emotioneel labiel. Lies droeg in zich een diep zwart gat, waar haar bestaansrecht moest gezeten hebben. Ze stopte dat zwarte gat diep weg, zodat ze het zelf niet meer voelde of zag. Verder minimaliseerde ze haar jeugdkwetsuur heel erg.
Toen ze zelf moeder werd ging ze helemaal in perfectionisme, controle en overdrive. Want diep van binnen lukte het helemaal niet zo goed, dat vele zorgen voor een baby. Ik bedoel, ze deed het eigenlijk wel goed genoeg, maar ze voldeed niet aan haar eigen torenhoge eisen. Dit toonde ze zeker niet aan haar omgeving. Ze ging heel erg over haar grens, en verwachtte dit (of eiste het) ook van de anderen. Haar partner, die ook wilde moederen, kreeg niet zoveel kans om echt dicht bij de baby te komen. Gezien Lies diegene was die de borstvoeding gaf, duwde ze haar vrouw wat naar achter. De grootouders, de onthaalouder, ze gaf hen allen nauwkeurige instructies, controleerde of ze deze uitvoerden, gaf veel commentaar, gaf veel opleiding in theoretische terminologie. Haar omgeving ging grotendeels mee in haar eisen. Toch voor een tijdje, …
Natuurlijk begrijpen we allen direct dat dit gedrag het gevolg was van haar streven naar een betere jeugd voor haar dochter. En uiteraard is dit streven iets positiefs. Elke nieuwe generatie heeft de behoefte het nog beter te doen dan de vorige. Dat is de drive die zorgt voor vernieuwing en verbetering.
Maar de lading die er zat op haar perfectionisme, verwees zo direct naar diepe jeugdkwetsuur. En haar controledwang was lastig voor iedereen in haar omgeving en later ook voor haar dochter zelf. Ze zat er zo bovenop, dat het arme kind geen enkele ruimte kreeg om zichzelf te zijn. Ze projecteerde zoveel eigen verlangens op haar dochter dat deze helemaal vastzat.
Uiteindelijk leidde dit alles tot een scheiding van haar vrouw. Hun dochtertje was toen 4 jaar. Want Lies had het moederschap alle plaats laten innemen, er was geen ruimte meer om partner te zijn. En ze bleef haar vrouw wegduwen, ze mocht maar de ‘reserve-ouder’ zijn, ze moest achteruit.
Bij de scheiding zat Lies aanvankelijk heel erg in de slachtofferrol.. Ze voelde zich te kort gedaan, niet gezien, gehoord door de rest van de wereld. Dit dreef haar naar mijn praktijk. Pas na verloop van tijd kwam ze tot het besef dat ze naar haar jeugdkwetsuur moest gaan. Dat het genoeg was geweest met de ontkenning ervan. Toen begon haar proces van heling. Eerst met het stap voor stap onder ogen zien van haar kwetsuur, hoe diep deze eigenlijk gegaan was. Hoe diep deze haar gekwetst had. Lies ging langzaam beseffen dat ze evengoed haar dochter aan het belasten was met haar kwetsuur, hoewel dit het laatste was dat ze wou in de wereld. Maar naar zichzelf kijken was altijd al lastig geweest, …
Uiteindelijk kwam het goed met Lies en ook met haar dochter. Dit betekent dat ze een hele tijd bezig was met de heling van haar innerlijk kind. Hierdoor zat er veel minder lading op het moederschap, forceerde ze zichzelf niet zo veel meer. Haar relatie met haar dochter werd meer ontspannen. Hierdoor eiste ze ook minder van haar omgeving, de grootouders, tantes en nonkels, de school, ze konden herademen en eindelijk gewoon zichzelf zijn in hun rol tav het kind.
Uiteindelijk evolueerde Lies zover dat ze zich weer kon openstellen voor een partner. Dit was een heel grote stap voor haar. Ze kon hier terecht fier op zijn.
Lies zag eindelijk in dat moeder zijn niet betekent jezelf eindeloos wegcijferen, maar wel je kind de juiste plek geven. Want dan pas klopt het ook voor het kind. Ze kon dit alleen door haar jeugdkwetsuur echt aan te pakken. En jij, hoe zit het bij jou met jouw kwetsuren? Of denk je wel eens, ik heb genoeg inzicht? En besef je dat inzicht alleen vaak niet genoeg is om te helen? Wil jij de volgende generatie niet belasten met jouw kwetsuur, noch met jouw perfectionisme? Schrijf je dan nu in voor het 3-daagse traject ‘heel je innerlijk kind.’ Het start op 4 mei.