De laatste jaren zie ik meer en meer cliënten met burnout en werkgerelateerde depressies. Een steeds terugkerend item bij deze mensen is begrenzen of het ontbreken ervan. Ze gaan over hun grenzen en vaak heel ver. Ze verwachten ontzettend veel van zichzelf en vaak toch niet van de ander.
Maar deze houding brengt op termijn frustratie, want onderliggend verwacht je dan veelal iets terug: dankbaarheid, gezien worden in je inzet, dat de ander ook voor jou zorgt, … Op het moment van het geven besef je dit niet, je denkt dat je zuiver aan het geven bent. Datgene wat je verwacht krijg je vaak niet, of niet genoeg, en dan begint de frustratie, ergernis en kwaadheid. Na verloop van tijd overheerst de kwaadheid, en vaak ook verbittering.
In het proces om hier uit te komen, kan de dag rond de dramadriehoek een shot zijn : je leert zien waar je je grenzen overschreden hebt, wat de gevolgen ervan zijn voor jezelf en je relaties. Je krijgt een beter zicht op een juiste kloppende verantwoordelijkheid. Je krijgt ook handvaten om hier anders mee om te gaan. Je gaat niet zozeer dweilen, je leert de kraan dichtdraaien. Efficiënt dus.
Daarnaast gaan we ook kijken naar de oorzaak waarom je in de driehoek gestapt bent. Je had hiervoor allicht een goede reden, toen als kind. Wat niet wegneemt dat het nu tijd is voor nieuwe, constructieve manieren van handelen. We kijken naar deze oorzaak, zodat je kan evolueren naar een nieuwe gezonde manier van omgaan met jezelf en de ander.
Zodat je als mens of als zorgverlener duurzaam kan blijven geven, zodat je correct kan leren begrenzen en kan leren om in je kracht te komen.