Mijn vader werd vorige week opgenomen in een ziekenhuis. Altijd een emotionele gebeurtenis, zeker als je denkt dat hij er misschien niet meer uitkomt. Dit maakte vele hevige emoties los bij mij. Ondertussen is hij een beetje beter en lijkt het gevaar om direct te overlijden weg. Daarover schrijf ik een andere keer.
Ik wil het nu even hebben over de zorg in het ziekenhuis, of beter het gebrek eraan. Eerlijk waar, ik ben geschokeerd als ik zie, ervaar en hoor hoe er met lijdende mensen wordt omgegaan. Mensen 45 min laten wachten als ze naar het toilet moeten, patiënten ‘vergeten’ te wassen, omdat ze op onderzoek zijn als de ronde gedaan wordt. In het weekend wordt de baard niet geschoren. Als mijn vader het vroeg, werd hij genegeerd. Regelmatig gaat er toiletgerief of kledij verloren van patiënten. Uiteraard hebben ze een fijn excuus : sommige patiënten zijn dement. Maar diegenen die het niet zijn, merken allerlei onzorgvuldigheden op van personeel, die in dergelijke omstandigheden juist extra zorg zou mogen geven.
In dergelijke context is familie uiteraard ook een noodzakelijk kwaad, dat moesten ze afschaffen. Ik zelf ben op 1 week al minstens 3 keer afgeblaft, vanwege verschillende redenen.
Nu hoor ik je zeggen : Ann, je bent erg emotioneel, en dus niet meer rationeel. In het eerste heb je een punt, in het 2de niet. Ik heb al dergelijke omstandigheden meegemaakt, dus ik zie het verschil en dat is groot. Maar ik besef dat mijn emotionele lading groot is.
Waarmee heeft dit te maken, behalve dat iedereen wel goede zorgen wil voor de mensen die je graag ziet. Het heeft ook te maken met de kwaliteit die wij als HSP’s vaak zelf afleveren. Velen onder ons gaan voor een hoge kwaliteit, geven veel van zichzelf, hebben een hoge inzet, zijn professioneel, werken het af, gaan tot in de puntjes, …en dan wil je op cruciale momenten in je leven ook een dergelijk service zien. Hier schuilt uiteraard het gevaar van de dramadriehoek. Als je over je eigen grenzen gaat om te geven, en je gaat redden, dan wordt het gevaarlijk. Jouw verwachting tov de ander wordt dan te groot en je zal gemakkelijk terecht komen in de positie van de vervolger. Je gaat dan te gemakkelijk in oordelen, in hardheid, in te veel emotionele lading. Vandaar eindig je uiteindelijk in de slachtoffer positie, waar je vooral machteloosheid ervaart.
En daarna kan je weer herbeginnen.
Aangezien ik ervaringsdeskundig ben in de dramadriehoek, zowel erin zitten en eruit stappen, weet ik heel goed dat dit gevaar er nu is bij mij. Ik had helemaal geen geduld met nonchalence, onzorgvuldigheid en gebrek aan professionaliteit. Ik ging vorige week sowieso over mijn grens (emotioneel, fysiek en mentaal,..) en ben dit nu dringend aan het bijsturen. Dat is zoeken naar een nieuw evenwicht, een ander ritme, gezien ik bezoeken wil inpassen in mijn agenda. Dit zal de komende tijd even zoeken zijn, even stilstaan, en..
Ik weet ook dat mijn lading bij de gebrekkige zorg gedeeltelijk komt vanuit mijn eigen redden, want over je grens gaan is redden, natuurlijk. Als je dit een week doet, kan je er nog gemakkelijk uitstappen. Na jaren vraagt dit wat meer tijd, logisch.
Mijn proces is nu relatief gemakkelijk, omdat ik dit al vele keren gegaan ben. De eerste keer dat je eruit stapt, vraagt dit meestal meer tijd en meer hulp.
Ben jij ook een hoogsensitieve persoon die steeds veel inzet heeft voor wat je doet, veel aanvoelt, heel goed werk aflevert? En wil je dit doen op een zuivere manier, zodat je relaties ook zuiver kunnen blijven of worden? En zodat je duurzaam kan blijven zorgen en kwaliteit afleveren. Zodat je werk bevredigend kan zijn en blijven.
Geef je dan op voor de dramadriehoek op 17 juni. Wees welkom!
Heel herkenbaar .