De crisis waar we inzitten, brengt voor iedereen verandering mee. Voor de een betekent het een verlossing van te veel sociale activiteiten, voor de ander vallen in een zwart gat, voor nog een ander opgesloten zitten in een tehuis, zonder bezoek.
Voor mij betekende het veel extra werk. Mijn praktijk veranderen van vorm: ik zie nu cliënten via skype, whatsapp, en wandelend in het bos. Ik deed mijn eerste groepsbijeenkomst via skype, want de 3de dag assertiviteit is uitgesteld. En als het goed is heb ondertussen mijn eerste webinar gegeven. Dit betekende : veel werk, veel aanpassingen, technische hulp zoeken en vinden, veel organisatie, mensen meenemen in de nieuwe vorm, hierin zoeken, ..
Ik merk in deze crisis bij mezelf en de mensen rond mij, dat het erg belangrijk is om mild te zijn in deze omschakeling. Wat verwacht ik van mezelf, m.b.t. het aanpassen aan deze nieuwe situatie? Bijvoorbeeld: het structureren van een dag thuiswerk met 2 kleine kinderen, die ook nog eens huiswerk moeten maken, hoe vlot moet dit ineens verlopen? Hoeveel tijd krijg ik hierin van mezelf? Hoe hoog liggen mijn verwachtingen? Welke prioriteiten stel ik in deze context ? Hoe gemakkelijk kan ik hulp vragen, flexibel zijn, … En vooral : hoe streng ben ik voor mezelf?
Ik lees op Facebook dat mensen nogal wat dooddoeners hebben voor diegenen die niet direct binnen de lijntjes lopen, er zit veel vervolging, veel oordeel ook. En ja, ik weet dat dit het gevolg is van zeer veel angst is dat is nu eenmaal een slecht raadgever.
Al dit oordelen helpt ons niet vooruit, denk ik dan. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen,…….
Op een bepaald moment deze laatste week viel mijn oog op mijn ruiten die uitkijk geven op mijn tuin vanuit mijn woonkamer. Dus, de ruiten waar ik nu het meeste doorkijk, nu ik niet meer in mijn praktijk zit. De zon scheen er op en ik zag dat ze vuil waren. Met al mijn aandacht bij al mijn aanpassingen, de technische aspecten hierbij, de mails om mensen uit te nodigen, voelde ik : ‘neen, dit zet ik niet op mijn mentale lijstje, die ruiten’. Dus, ik zei letterlijk in stilte: ‘dag vuile ruiten, ik weet nog niet wanneer ik tijd heb voor jullie. Voorlopig mogen jullie er zijn zoals je bent’ Nadien eens,……
Het voelde geweldig goed om dit als eerste reactie te hebben. Ik zou vroeger een aantekening gemaakt hebben op mijn mentale lijstje. En dan doodmoe geworden zijn van een te lang lijstje, dat ik niet aankon,……Wat fijn om dit anders te doen.
In andere aspecten voelde ik me ook terug vallen in oude patronen. Hierover meer in een volgende nieuwsbrief. Want, geloof me, aan uitdagingen heb ik echt geen gebrek,……
Kan jij met jezelf zacht zijn, zonder in meligheid te vervallen, of zonder in een moeras van nietsdoen te vervallen? Want dit hoeft ook weer niet. Het is goed om bezig te zijn, dingen te doen zonder te overdrijven. En mild te zijn als het (nog) niet helemaal lukt, als je nog tijd nodig hebt om aan te passen, als je minder productief bent, als je minder gefocust bent, …….
Omdat ik vanaf nu mijn weekendrust beter en meer ga bewaken, verschijnen de nieuwsbrieven vanaf volgende keer op dinsdagavond, dus de volgende mag je verwachten op dinsdag 14 april om 20u.
Hou je gezond, op fysiek, emotioneel, psychologisch vlak!