Ik herinner me nog al die keren dat ik me ingeschreven had voor iets dat te maken had met persoonlijke groei. De angst en dus stress die ik had om er naartoe te gaan. Dan dat ‘vreselijke’ moment dat je jezelf moest voorstellen in de groep. En de ontspanning nadien.
Vorige zaterdag kwam het terug toen ik een paar mensen gespannen zag aankomen, en dan zag hoe de spanning zakte na het voorstellingsrondje.
Wat maakt dat dit moment zoveel spanning oproept bij vele mensen? Terwijl je niets moeilijk gevraagd wordt? Je vertelt alleen maar wie je bent en wat je hier brengt. Nadien komen er opdrachten of mogelijkheden die eigenlijk veel moeilijker zijn, en toch geen of nauwelijks spanning oproepen.
Het heeft te maken met ‘er mogen zijn’. Als we ons voorstellen in een groep, dan kan de reactie van de begeleider of van de deelnemers ons ‘zijn’ bevestigen. Of mogelijk opnieuw kwetsuur oproepen.
Mensen die een diepe kwetsuur hebben opgelopen op het niveau van hun zijn, hebben het vaak erg moeilijk om in een groep te stappen. Ze hebben nl. angst dat hun oude situatie/kwetsuur zich opnieuw zal voordoen. Dat ze opnieuw afgewezen, gekwetst of genegeerd worden in hun zijn. Sommige mensen nemen al hun moed samen en zetten toch de stap, anderen hebben beslist om dit ‘risico’ nooit meer te nemen.
Het punt is dat het zoveel oplevert om toch de stap te zetten, dat mensen zoveel kunnen helen en groeien in een veilige groep. En dit niet alleen in het leren over het thema. Het deelnemen aan een groep kan zo helend zijn. Net op hetzelfde niveau als waar de angst zit, uiteraard. Op het niveau van ‘er mogen zijn’. De herkenning bij de anderen, de verbinding die ontstaat op basis hiervan, de wederzijdse steun die mensen elkaar geven, maakt dat het geheel veel meer is dan de som van de delen. In een groep zijn bepaalde aspecten van heling mogelijk die individueel niet aan bod (kunnen) komen. Het groepsbad zorgt voor dat warme ‘weken’, dat individueel niet mogelijk is.
Toch blijf ik soms horen in individuele sessies dat de berg te hoog is, de angst te groot. Dat het niet bespreekbaar is, ook niet met allerlei beveiligingsmaatregelen.
Wat kan jou helpen om de stap te zetten naar een groep als je dit overweegt en er angst voor hebt?
- Erken bij jezelf dat je angst hebt en dat dit helemaal ok is
- Kijk naar de oorsprong van deze angst. Waar is jouw ‘zijn’ gekwetst? Het kan helpen om er in mildheid naar te kijken.
- Deel met de groepsbegeleider individueel dat je angst hebt. En mogelijk wat er onder zit.
- Ga voelen wat je specifiek nodig hebt om de stap gemakkelijker te maken. Vraag het indien mogelijk.
- Ken je iemand die dicht bij jou staat en ook interesse heeft voor deze groep? Misschien kan je samen inschrijven en er naartoe gaan, voor sommigen is dit helpend.
- Als de groep begint, zoek dan zo vlug mogelijk een andere deelnemer met wie je individueel in verbinding kan gaan, in pauzes, door naast elkaar te gaan zitten, door een oefening samen te doen.
- Als je de moed hebt, deel dan bij het beginrondje dat je angst hebt. Dit helpt wel eens om de spanning los te laten.
Hoe is het bij jou met angst voor groepen? Of hoe was dit vroeger? Wat heeft jou ooit geholpen om hierover te geraken? Wat heeft het je opgeleverd?