Ondertussen is het een cliché geworden: corona komt ons (onder andere,….) bewustzijn brengen. Dit loopt niet steeds over rozen, dat spreekt voor zich. Ik zie heel zware confrontaties bij mensen. Koppels, die na 43 jaar samen, eindelijk de moed opbrengen om wat niet goed is, te bespreken. Patronen die ineens op zijn. Dynamieken die er langzaam in geslopen zijn, tonen zich ineens, in een shock. Ineens zie je hoe toxisch een bepaalde relatie of situatie blijkt te zijn. En er gebeurt iets, waardoor het tot een breuk komt.
Ik herinner me de allereerste keer dat mijn frank begon te vallen. Ik was ergens vooraan in de twintig. Na een bezoek van een jeugdvriendin, voelde ik me uitgeput. Dit was meestal het geval. Ik kreeg van haar een brief (ja, zolang is het geleden dus, J…) waarin ze schreef dat zij zich opnieuw opgeladen voelde na ons contact. Toen viel het kwartje. Een begin van een zeer lange weg, die nooit af is, natuurlijk. En sinds de corona, kwamen er verschillende situaties voorbij, waar ineens het licht op scheen, waar ik nieuwe inzichten kreeg, die tot andere grenzen, andere keuzes leidde.
Mijn ganse leven trok ik mensen aan die zich kwamen laven aan mijn bron, soms op een manier die ok is. Vaak ook op een toxische manier.
Ik was me er heel lang niet van bewust. Sommige mensen tonen dit direct, in een van de eerste contacten. Dit zijn de gemakkelijke situaties. Je kan onmiddellijk anticiperen op wat er gebeurt. Vaak sluipt het er heel langzaam in. Ineens stel je vast dat je fijne vriend je naar beneden haalt t.o.v. zijn andere vrienden. Of dat hij niet eens even vroeg hoe het met jou ging, alle ruimte ingenomen had en dan de indruk gaf dat hij wel veel gegeven had. Dat een bepaalde cliënt, die zich aanvankelijk presenteerde als gevend, toch wel heel erg eisend aan het worden is. Of een andere die zich toonde als erg respectvol, al een tijdje vele grenzen overschrijdt.
Eens je dit gezien hebt, kan je niet anders dan ingrijpen in dit proces. Door bespreekbaar te maken wat je ziet en merkt. Door voor jezelf op te komen en voor jezelf te kiezen. Door mensen alleen maar toe te laten in je leven als ze respect tonen. Door te kiezen voor vriendschappen waarin er wederzijdsheid is in de relatie. Door je eigen grenzen aan te geven en toe te passen, steeds opnieuw. Door je oude grenzen, gewoonten en gedachten in vraag te stellen, steeds opnieuw. Wat een transformatie!
Hoe dieper je doordrongen bent van het besef dat je iets toxische loslaat, dus iets ziekmakend met andere woorden, hoe minder pijnlijk het uiteindelijk kan worden. Des te vlugger sta je weer open voor de volgende vriendschap die wel kloppend is, de volgende cliënt, die je wel respecteert, de volgende dienstverlener die wel correct is.
Waar heb jij in je leven toxische relaties of situaties als HSP? Het kan natuurlijk helemaal anders zijn dan mijn voorbeeld. Vrienden die alleen maar komen halen en niet of niet genoeg geven. Cliënten of klanten die systematisch je grenzen overschrijden? Familie die alleen komt ‘tanken’ en dan de leuke dingen met iemand anders deelt? Klanten die je vaker het gevoel geven dat het nooit genoeg is wat je geeft of doet? Een partnerrelatie die je je kracht ontneemt?
Tijd om erbij stil te staan en te reflecteren. Heb je al aangegeven hoe het voor jou is? Voel je je gehoord door de ander? Houdt hij/zij rekening met jou? Is er m.a.w. een gesprek mogelijk? Dan kan het erg belangrijk zijn om dit te voeren. Is er geen gesprek mogelijk? Voel je je niet gehoord? Dan kunnen er andere stappen nodig zijn.
Alvast veel succes met het onderzoeken van jouw relaties en jouw leven.