In ons mooie Vlaams hebben we een uitdrukking: “ik laat me niet kennen” . Deze uitdrukking heeft verschillende betekenissen, maar roept bij mij vooral iets op van “Ik doe inspanningen om meer te presteren dan ik eigenlijk aankan.” Dit in functie van aanpassing aan de ander, het imago hoog houden,…
Welnu, net vanuit deze instelling komen zoveel mensen in burnout en depressie terecht, vooral veel hoogsensitieve personen. Omdat ze zich niet laten kennen, voortdoen als het eigenlijk niet meer kan, en zo gigantisch ver over hun grenzen gaan.
Als deze mensen uiteindelijk beslissen om in psychotherapie te komen, is het soms nog een ganse klus om hiermee te stoppen. Want gewoonten die zolang meegaan en zo diep geworteld zijn, verander je niet zomaar. Zeker niet als HSP. Daar is meestal wat (professionele) hulp bij nodig.
Dus, kan jij alvast preventief jezelf leren kennen? Ken jij je grenzen, je mogelijkheden, en kan je je kwetsbaarheid toelaten en respecteren? Kan je kiezen voor jezelf ten koste van de tijdsgeest, die voorlopig steeds harder, prestatiegerichter en aangepaster wordt?
Er zijn verschillende overtuigingen die kunnen helpen. We hebben het nu over 1 specifieke, nl:
“Kwetsbaarheid toelaten vergroot mijn kracht” ipv “kwetsbaarheid is zwak”.
Als je je kwetsbaarheid kan toelaten en ook voldoende mensen hebt waarbij je kwetsbaar kan zijn, dan maakt dit jou veel krachtiger.
Dit is jezelf wel “laten kennen”, jezelf tonen zoals je bent, je openstellen voor anderen. Van hieruit in verbinding gaan. Want echte, diepe verbinding ontstaat vanuit kwetsbaarheid.
Maar ik kan me toch niet overal zomaar kwetsbaar opstellen? Hoor ik je al vragen. Nee, dat heb ik niet gezegd natuurlijk! Je kan best voorzichtig zijn, want sommige contexten, ook werkcontexten, zijn niet veilig. Het gaat er net om dat je voldoende contacten hebt in je privéleven waarbij je jezelf kan zijn, waarbij je jezelf kan laten kennen, als HSP, met alle emotie, alle kwetsuur en alle kwetsbaarheid die je hebt.
Laat jezelf vooral wel kennen!